نن ده ورځ زما په ژوند کي د محشر

چی و هند و ته روان شوم په سفر

ها چی زه به مسكیدم ورته له نازه

هغه د م و کړ د غم په ما ا شر

چی می هیچیری په خیال راغلی نه و

هسی خو ږ شو په دا د م ز ما ټبر

هسی وخت دی ځنکدن خو نه غیبیږم

چی کلونو له پر یږ د مه ستر بشر

هسی چا ری وکړی ما با ندی کوکارو

نه پوهیږ م ، یم په سمه که په غر

څه به ژوند،څه به احساس،څه به مو یون وی

چی به پښت او پښتو نه وی په نظر

نه به ژوند او نه به دود د پښتنو وی

نه جر ګی ا و مر کی په هند و بر

نه به مورپلار او خپلوان په نظر راشی

نه به غږ د خا ن لا لا هسی شکر

ځنکد نه هسی ا و ږد شوی نا مرده

هله لنډ شه چی تیر نه شم له ډګر

په ما ورځ د ښامارانو په نیښو کی

عجب خلک عا دی چاری کړی زیور

هسی چا ری می د مینی نو ښتو نه

پید ا یښت یی په یوه لو مړ ی نظر

زړه می ټول،ذهن می ټول دی دلی پاتی

څه له وړمه تش کا لبد ا و خا لی سر

څه کانی در با ندی وشولی ما مونده

نه مړ کیږ ی نه ر غیږ ی بر ا بر